ဗမာေတြက အရမ္းအလြယ္လိုက္တယ္။ တခါတခါပ်င္းတယ္။ တခါခါ မပ်င္းပဲနဲ႔လည္း ကိုယ္ရွိတာေလးနဲ႔ တင္းတိမ္ေၾကနပ္ေနတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခ်စ္လို႔တီးတဲ့ ခ်စ္တီးေတြ လက္ထက္မွာ ရွိတာေလးေတြ ပါကုန္ေရာ။ဥစၥာဓန တင္မဟုတ္ပါဘူး ၿမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြလည္း ပါသြားတာပဲ။ ဒါက သမိုင္းမွာ ၿငင္းမရတဲ့အခ်က္။ ခဲတခါမွန္ဘူးတဲ့ ငွက္တေကာင္လို ၿမန္မာေတြ သတိထားၾကိဳးစားခဲ့ၾကေပမဲ့ မ်ိဳးဆက္အလီလီ ၿခားေနတဲ့ ဒီေခာတ္ၾကီးမွာ ဒီတခ်က္က ေမ႔ေနေလာက္ေရာေပါ့။ မေမ့ရင္ေတာင္ မသိတာလည္းၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မွာ။ ဘာလို႔ ဒါကိ္ုၿပန္ေၿပာေနတာလည္း ေမးရင္ ဒီကေန႔ အေၿခအေနမွာ ဒီကိစၥကို ၿပန္ေတြ႕ရလို႔ပဲ။ ေတြ႔တဲ့လူကေတာ့ ေၿပာမွာပဲ။ ေၿပာတိုင္းလည္း မယံုနဲ႔ ။ ကိုယ္တိုင္ အထူးသၿဖင့္ တိုးတက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ရန္ကုန္မွာ မင္းေန ေနတာဆိုရင္ ကိုဂ်က္ ေၿပာတာေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ ။ ပီးမွ အပိုပါဆိုရင္ ကုိဂ်က္ အစိုးရိမ္လြန္တာလို႔ ေတြးပီး ခြင့္လႊတ္ေပးၾကေပါ့။
အိမ္ေပၚကဆင္းပီး လမ္းေပၚ ေၿခခ်မိတာနဲ႔ ပထမဆံုး ေတြ႔ရတာက သူဖုန္းစား။ အသက္က ရွိမွ အလြန္ဆံုး ေလး ၊ ငါး ၊ ေၿခာက္ႏွစ္ ။ ေခါင္းေပၚမွာ ဗန္းတဗန္းနဲ႔ စပါးတြဲ ေတြကအၿပည့္။ အ၀တ္က ေခ်း အထပ္ထပ္။ ေကာင္းေလးမွန္းမသိ၊ ေကာင္မေလးမွန္းမသိရတဲ့ သနားစရာပံုစံအၿပည့္။ မ်က္ႏွာကလည္း ဖုန္းအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ႏွာေခါင္းနဲ႕ ပါးစပ္ၾကားမွာလည္း ႏွပ္ေခ်းေၾကာင္းေလးကထင္းလို႔။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဪ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဘ၀ကို ရုန္းကန္ေနရပါလားလို႔သနားမိတယ္။ သနားလို႔ေတာင္မဆံုးေသးဘူး အကိုၾကီး ထမင္းဖိုးေလး။ ေတာင္းပီ။ ကိုယ္က သနားလို႔ေပးလိုက္ရင္ အလြယ္ေတာင္းလို႔ရတာပဲဆိုတဲ့ စိတ္၀င္ၿပီး ေစ်းမေရာင္းမွာလည္းစိုးရေသးတယ္။ အဲကားမွတ္တိုင္လည္းေရာက္ေရာ မိသားစုလိုက္ လိုင္းကားေတြ ထိုင္ကန္ေတာ့ေနတာေတြ႔ရေသးတယ္။ သူတို႔ ကန္ေတာ့တိုင္း လူေတြက ပိုက္ဆံေတြခ်ခ်သြားေတာ့ ညေနပိုင္း သူတို႔ ထမင္း၀ုိင္းက အေတာ္ဆုိေၿပတယ္ဆုိပဲ။ မီးပြိဳင့္မွာ ကားရပ္ထားေတာ့လည္း ကေလးေတြဗ်ာ။ ၿမင္မေကာင္းပါဘူး။ အမ်ားၾကီးပဲ ကေလးေတြနည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ကေလးက ကေလးေပါက္စေတြခ်ီပီး ကားၾကိဳကားၾကားထဲ ေလွ်ာက္သြားေနတာ အေတာ္ အသည္း ယားစရာေကာင္းတယ္ဗ်ာ။မေတာ္လို႔တုိက္လိုက္ရင္ အင္း……မေတြးရဲစရာပါပဲ။ သူတို႔ကေတာင္း ၿပီးရင္ အကြယ္တခုမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ သူတို႔လူၾကီးေတြဆီသြားေပး၊ အေတာ္ တရားက်ဖို႔ေကာင္းတယ္။ တခါတခါမ်ား ႏိုင္ငံၿခားသားကို ေတြ႔လို႔ကေတာ့ သူတို႔ အမဲပဲ၊ မေပးမခ်င္း မခြာေတာ့ဘူး။
အဲ ရပ္ကြက္ထဲက ကုလားေလးေတြက်ေတာ့တမ်ိဳးဗ်ာ။ သူတို႔လည္း အသက္ကရွိမွ အလြန္ဆံုး ေၿခာက္ႏွစ္၊ခုႏွစ္ေပါ့။ သူတို႔ ပုခံုးေပၚမွာ ၀န္နဲ႔ အားမမွ်တဲ့ ထန္းပိုးၾကီးေတြ နဲ႔ အိတ္ၾကီးၾကီးေတြ။ ပိုက္္ဆံအိတ္ေလးခါးၾကားထိုးလို႔ ဘာ၀ယ္တယ္၊ညာ၀ယ္တယ္နဲ႔ ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ၿပီးလိုက္၀ယ္ေနတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္ေစ်းထဲမွာလည္း ဒီလိုပဲ ကုလားေပါက္စေလးေတြ ။ မုန္႔ဖိုးရေလာက္ရံု ေတြ႔ရာအလုပ္ေတြလုပ္ေနလိုက္ၾကတာ အေတာ္သနားဖို႔ေကာင္းတယ္။
ေနာက္ လူၾကီးေတြ ကိုယ္အဂၤါအၿပည့္အစံု ရွိရက္နဲ႔ လိုက္ေတာင္းေနလိုက္ၾကတာ ။ ကိုဂ်က္မွာ ဦးေလးတေယာက္ရွိတယ္။ သူက နည္းနည္း ကပ္စည္းနည္းတယ္။ တခါက သူ႔ကို သန္သန္မာမာ လူတေယာက္က ေတာင္းေရာ။ သိတဲ့အတိုင္း သူက ေဟ့ေကာင္ မင္းက သန္သန္မာမာနဲ႔ အလုပ္မလုပ္ပဲ ဘာလုိ႔ေတာင္းစားတာလည္း လုိ႔ေမးေတာ့ ခင္မ်ားက အလုပ္ေပးမွာလားတဲ့ ။ေကာင္းေရာ။ တခါတခါ အိုၾကီး အုိမ ေတြ မီးပြိဳင္႔မွာလိုက္ေတာင္းေနၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕က ဆီဆိုင္ေတြမွာ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ သူေတာင္းစားၾကီးပဲ။
ကိုဂ်က္အေတြ႔အၾကံဳတခုေၿပာၿပမယ္။ ဆီဆိုင္မွာ ဆီထည့္ဖို႔ေစာင့္ေနတုန္း မိသာစုတစု ကို လွမ္းေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကိုဂ်က္ကစပ္စုတတ္ေတာ့ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုဂ်က္ကားရွည့္တည့္တည္႔လာၿပီး “ မိန္းမေရ ဘယ္လိုၿပန္ရမလည္း” မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ပံုစံနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုဂ်က္နားလာၿပီး တညင္ကို ဘယ္လိုၿပန္လည္း ဘာညာနဲ႔ ကားခလာေတာင္းတယ္ ။ ကိုဂ်က္လည္း ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္တပတ္ၾကာၿပီးေတာ့ သူတိို႔ကို ဆီဆုိင္မွာၿပန္ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ကိုဂ်က္ကို မွတ္မိပံုမရဘူး ။ထံုးစံအတိုင္း ကားေရွ႕လာၿပီးေတာ့ သရုပ္ေဆာင္ၿပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုဂ်က္နားလာၿပီး တညင္ဘယ္လိုၿပန္လည္းေမးတယ္။ ကိုဂ်က္လည္းေၿပာလိုက္တယ္ ၊ မင္းတို႔ ဇတ္ေၿပာင္းကေတာ့ ဆိုေတာ့ မိသားစုတစုလံဳး ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။
သူတို႔ထက္ဆိုးတဲ့ သူေတာင္းစားအၾကီးစားရွိေသးတယ္။ ဒါးၿပေခၚမလား ၊ ဧဒါးၿပေပါ့ေနာ္။ သူတို႔က အိ္မ္တိုင္ရာေရာက္ လိုက္ေတာင္းၾကတယ္။ ေစတနာရွိသေလာက္ အနည္းဆံုး ၅၀၀ ထည့္၀င္ခုိင္းတတ္ၾကတယ္။ဟုိေက်ာင္းတုိက္ ဒီေက်ာင္းတုိက္ ကို အေၾကာင္းၿပၿပီးေတာ့ကိုေတာင္းတာ။
ဒါးၿပဆိုလို႔ ကိုဂ်က္ အဖြားေတြလက္ထက္က တကယ္အၿဖစ္အပ်က္တခုေၿပာၿပမယ္။ရြာမွာက ညဆို မီးမရွိေတာ့ ေစာေစာအိပ္ၾကတယ္ေလ။ တညမွာ အိမ္တအိမ္ကို လူတေယာက္က ဒါးၿပ၀င္တုိက္တယ္။ သူက ဒါးၿပအစစ္မဟုတ္ပါဘူးတဲ့ ။ ေငြနည္းနည္းလိုလို႔ လာေတာင္းတာပါတဲ့။ ဂတ္ေတာ့မတိုင္ပါနဲ႔ တဲ့ ၊ ဒီေန႔ကစလို႕ ၁လၿပည့္တဲ့ေန႔မွာ ေငြၿပန္လာစပ္ပါမယ္ဆိုၿပီး ေငြေတာင္းသြားတယ္။ တကယ္ပဲ ၁လ ၿပည့္တဲ့ ညမွာ ပိုက္ဆန္ ၿပန္လာေပးသြားတယ္။
ဒီေန႔ေခာတ္လည္းဒီလုိပဲ ကေလးေတြက လူၾကီးေတြ သင္ေပးတဲ့အတိုင္းေတာင္းစာ။ လူၾကီးေတြကလည္းေတာင္းစာ။ မိန္းကေလးေတြက ခႏၶာကိုေရာင္းစား။ အေတာ္ေလးကို အေၿခအေနဆိုးပါတယ္။ ကိုဂ်က္ကို လူတေယာက္ကေၿပာတယ္။ မင္းတို႔လို ေတာ္တဲ့ ၾကိဳးစားတဲ့ ကေလးေတြ ဒီေန႔ ၿမန္မာၿပည္မွာမရွိသင့္ဘူးတဲ့။ တိုင္းၿပည္တခုၿပန္တည္ေထာင္တယ္ဆိုတာမွာ ခုကတည္းကစၿပီး ကေလးကစၿပီး လူၾကီးအထိ ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလည္းထားရမယ္တဲ့။ ဒါမွ တိုင္းၿပည္ေၿပာင္းလဲတဲ့အခ်ိုန္မွာ အားလံုးအဆင္ေၿပမွာတဲ့။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အစိုးရေၿပာင္းလဲသြားရင္ေတာင္ တိုင္းၿပည္တိုးတက္ဖုိ႔ဆိုတာ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ ၁၅ ေလာက္ၾကာေတာင္ တိုးတက္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဟိုးတခ်ိန္ကၿဖစ္ပ်က္တာေတြနဲ႔ ဒိီေန႔မွာၿဖစ္ေနတဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ေက်ာရိုးအတူတူမို႔ သတိထားရေတာ့မယ္ ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ဒို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၿပာတဲ့ႏုိင္ငံၿဖစ္ေနပါအုန္းမယ္ဗ်ာ။
အိမ္ေပၚကဆင္းပီး လမ္းေပၚ ေၿခခ်မိတာနဲ႔ ပထမဆံုး ေတြ႔ရတာက သူဖုန္းစား။ အသက္က ရွိမွ အလြန္ဆံုး ေလး ၊ ငါး ၊ ေၿခာက္ႏွစ္ ။ ေခါင္းေပၚမွာ ဗန္းတဗန္းနဲ႔ စပါးတြဲ ေတြကအၿပည့္။ အ၀တ္က ေခ်း အထပ္ထပ္။ ေကာင္းေလးမွန္းမသိ၊ ေကာင္မေလးမွန္းမသိရတဲ့ သနားစရာပံုစံအၿပည့္။ မ်က္ႏွာကလည္း ဖုန္းအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ႏွာေခါင္းနဲ႕ ပါးစပ္ၾကားမွာလည္း ႏွပ္ေခ်းေၾကာင္းေလးကထင္းလို႔။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဪ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဘ၀ကို ရုန္းကန္ေနရပါလားလို႔သနားမိတယ္။ သနားလို႔ေတာင္မဆံုးေသးဘူး အကိုၾကီး ထမင္းဖိုးေလး။ ေတာင္းပီ။ ကိုယ္က သနားလို႔ေပးလိုက္ရင္ အလြယ္ေတာင္းလို႔ရတာပဲဆိုတဲ့ စိတ္၀င္ၿပီး ေစ်းမေရာင္းမွာလည္းစိုးရေသးတယ္။ အဲကားမွတ္တိုင္လည္းေရာက္ေရာ မိသားစုလိုက္ လိုင္းကားေတြ ထိုင္ကန္ေတာ့ေနတာေတြ႔ရေသးတယ္။ သူတို႔ ကန္ေတာ့တိုင္း လူေတြက ပိုက္ဆံေတြခ်ခ်သြားေတာ့ ညေနပိုင္း သူတို႔ ထမင္း၀ုိင္းက အေတာ္ဆုိေၿပတယ္ဆုိပဲ။ မီးပြိဳင့္မွာ ကားရပ္ထားေတာ့လည္း ကေလးေတြဗ်ာ။ ၿမင္မေကာင္းပါဘူး။ အမ်ားၾကီးပဲ ကေလးေတြနည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ကေလးက ကေလးေပါက္စေတြခ်ီပီး ကားၾကိဳကားၾကားထဲ ေလွ်ာက္သြားေနတာ အေတာ္ အသည္း ယားစရာေကာင္းတယ္ဗ်ာ။မေတာ္လို႔တုိက္လိုက္ရင္ အင္း……မေတြးရဲစရာပါပဲ။ သူတို႔ကေတာင္း ၿပီးရင္ အကြယ္တခုမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ သူတို႔လူၾကီးေတြဆီသြားေပး၊ အေတာ္ တရားက်ဖို႔ေကာင္းတယ္။ တခါတခါမ်ား ႏိုင္ငံၿခားသားကို ေတြ႔လို႔ကေတာ့ သူတို႔ အမဲပဲ၊ မေပးမခ်င္း မခြာေတာ့ဘူး။
အဲ ရပ္ကြက္ထဲက ကုလားေလးေတြက်ေတာ့တမ်ိဳးဗ်ာ။ သူတို႔လည္း အသက္ကရွိမွ အလြန္ဆံုး ေၿခာက္ႏွစ္၊ခုႏွစ္ေပါ့။ သူတို႔ ပုခံုးေပၚမွာ ၀န္နဲ႔ အားမမွ်တဲ့ ထန္းပိုးၾကီးေတြ နဲ႔ အိတ္ၾကီးၾကီးေတြ။ ပိုက္္ဆံအိတ္ေလးခါးၾကားထိုးလို႔ ဘာ၀ယ္တယ္၊ညာ၀ယ္တယ္နဲ႔ ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ၿပီးလိုက္၀ယ္ေနတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္ေစ်းထဲမွာလည္း ဒီလိုပဲ ကုလားေပါက္စေလးေတြ ။ မုန္႔ဖိုးရေလာက္ရံု ေတြ႔ရာအလုပ္ေတြလုပ္ေနလိုက္ၾကတာ အေတာ္သနားဖို႔ေကာင္းတယ္။
ေနာက္ လူၾကီးေတြ ကိုယ္အဂၤါအၿပည့္အစံု ရွိရက္နဲ႔ လိုက္ေတာင္းေနလိုက္ၾကတာ ။ ကိုဂ်က္မွာ ဦးေလးတေယာက္ရွိတယ္။ သူက နည္းနည္း ကပ္စည္းနည္းတယ္။ တခါက သူ႔ကို သန္သန္မာမာ လူတေယာက္က ေတာင္းေရာ။ သိတဲ့အတိုင္း သူက ေဟ့ေကာင္ မင္းက သန္သန္မာမာနဲ႔ အလုပ္မလုပ္ပဲ ဘာလုိ႔ေတာင္းစားတာလည္း လုိ႔ေမးေတာ့ ခင္မ်ားက အလုပ္ေပးမွာလားတဲ့ ။ေကာင္းေရာ။ တခါတခါ အိုၾကီး အုိမ ေတြ မီးပြိဳင္႔မွာလိုက္ေတာင္းေနၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕က ဆီဆိုင္ေတြမွာ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ သူေတာင္းစားၾကီးပဲ။
ကိုဂ်က္အေတြ႔အၾကံဳတခုေၿပာၿပမယ္။ ဆီဆိုင္မွာ ဆီထည့္ဖို႔ေစာင့္ေနတုန္း မိသာစုတစု ကို လွမ္းေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကိုဂ်က္ကစပ္စုတတ္ေတာ့ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုဂ်က္ကားရွည့္တည့္တည္႔လာၿပီး “ မိန္းမေရ ဘယ္လိုၿပန္ရမလည္း” မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ပံုစံနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုဂ်က္နားလာၿပီး တညင္ကို ဘယ္လိုၿပန္လည္း ဘာညာနဲ႔ ကားခလာေတာင္းတယ္ ။ ကိုဂ်က္လည္း ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္တပတ္ၾကာၿပီးေတာ့ သူတိို႔ကို ဆီဆုိင္မွာၿပန္ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ကိုဂ်က္ကို မွတ္မိပံုမရဘူး ။ထံုးစံအတိုင္း ကားေရွ႕လာၿပီးေတာ့ သရုပ္ေဆာင္ၿပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုဂ်က္နားလာၿပီး တညင္ဘယ္လိုၿပန္လည္းေမးတယ္။ ကိုဂ်က္လည္းေၿပာလိုက္တယ္ ၊ မင္းတို႔ ဇတ္ေၿပာင္းကေတာ့ ဆိုေတာ့ မိသားစုတစုလံဳး ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။
သူတို႔ထက္ဆိုးတဲ့ သူေတာင္းစားအၾကီးစားရွိေသးတယ္။ ဒါးၿပေခၚမလား ၊ ဧဒါးၿပေပါ့ေနာ္။ သူတို႔က အိ္မ္တိုင္ရာေရာက္ လိုက္ေတာင္းၾကတယ္။ ေစတနာရွိသေလာက္ အနည္းဆံုး ၅၀၀ ထည့္၀င္ခုိင္းတတ္ၾကတယ္။ဟုိေက်ာင္းတုိက္ ဒီေက်ာင္းတုိက္ ကို အေၾကာင္းၿပၿပီးေတာ့ကိုေတာင္းတာ။
ဒါးၿပဆိုလို႔ ကိုဂ်က္ အဖြားေတြလက္ထက္က တကယ္အၿဖစ္အပ်က္တခုေၿပာၿပမယ္။ရြာမွာက ညဆို မီးမရွိေတာ့ ေစာေစာအိပ္ၾကတယ္ေလ။ တညမွာ အိမ္တအိမ္ကို လူတေယာက္က ဒါးၿပ၀င္တုိက္တယ္။ သူက ဒါးၿပအစစ္မဟုတ္ပါဘူးတဲ့ ။ ေငြနည္းနည္းလိုလို႔ လာေတာင္းတာပါတဲ့။ ဂတ္ေတာ့မတိုင္ပါနဲ႔ တဲ့ ၊ ဒီေန႔ကစလို႕ ၁လၿပည့္တဲ့ေန႔မွာ ေငြၿပန္လာစပ္ပါမယ္ဆိုၿပီး ေငြေတာင္းသြားတယ္။ တကယ္ပဲ ၁လ ၿပည့္တဲ့ ညမွာ ပိုက္ဆန္ ၿပန္လာေပးသြားတယ္။
ဒီေန႔ေခာတ္လည္းဒီလုိပဲ ကေလးေတြက လူၾကီးေတြ သင္ေပးတဲ့အတိုင္းေတာင္းစာ။ လူၾကီးေတြကလည္းေတာင္းစာ။ မိန္းကေလးေတြက ခႏၶာကိုေရာင္းစား။ အေတာ္ေလးကို အေၿခအေနဆိုးပါတယ္။ ကိုဂ်က္ကို လူတေယာက္ကေၿပာတယ္။ မင္းတို႔လို ေတာ္တဲ့ ၾကိဳးစားတဲ့ ကေလးေတြ ဒီေန႔ ၿမန္မာၿပည္မွာမရွိသင့္ဘူးတဲ့။ တိုင္းၿပည္တခုၿပန္တည္ေထာင္တယ္ဆိုတာမွာ ခုကတည္းကစၿပီး ကေလးကစၿပီး လူၾကီးအထိ ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလည္းထားရမယ္တဲ့။ ဒါမွ တိုင္းၿပည္ေၿပာင္းလဲတဲ့အခ်ိုန္မွာ အားလံုးအဆင္ေၿပမွာတဲ့။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အစိုးရေၿပာင္းလဲသြားရင္ေတာင္ တိုင္းၿပည္တိုးတက္ဖုိ႔ဆိုတာ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ ၁၅ ေလာက္ၾကာေတာင္ တိုးတက္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဟိုးတခ်ိန္ကၿဖစ္ပ်က္တာေတြနဲ႔ ဒိီေန႔မွာၿဖစ္ေနတဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ေက်ာရိုးအတူတူမို႔ သတိထားရေတာ့မယ္ ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ဒို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၿပာတဲ့ႏုိင္ငံၿဖစ္ေနပါအုန္းမယ္ဗ်ာ။
